Służyłam u wielu Panów. Jaka byłam gorliwa! Ponieważ za każdym razem sądziłam, że żyję w raju. Gdy widziałam, jak wracają, moje oczy się rozjaśniały. Rozpieszczałam ich, a oni odpłacali mi wyniosłością.
Podczas ich nieobecności wszystko wysprzątałam. Gdy powracali, meble błyszczały. Ale oni tego nie widzieli. Przygotowany dla nich bukiet zbywali obojętnością. Czołgałam się u ich stóp prosząc choć o jedno czułe słowo. Odpychali mnie ze wstrętem.
To nie było to, co mi obiecywali na początku, gdy szeptali, aby mnie otumanić, te ropuchy!.
Lecz dokąd mam iść skarżyć na nich? Czyż od pierwszego spojrzenia nie wyczytałam wszystkiego w ich małych, świadczących o mierności oczach? Udawałam, że wierzę, iż mają w sobie raj, tylko dlatego, że szaleńczo pragnęłam raju! (cdn)
Rozważania przy Rachunku Sumienia
4 lata temu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz