Rozdział 2 (2)

"Czasami Duch Święty udziela duszy przebogatej i przeobfitej miłości ku Maryi, która od Niej skierowuje się ku Bogu, co widzimy chociażby w życiu Marii Magdaleny de Pazzi. W swojej głębokiej miłości ku Bogu, miała ona zwyczaj zwracać się z uczuciem delikatnej i dziecięcej miłości do Matki Boga, jak do swojej ukochanej matki. Nawet w czasie ekstazy mówiła do Niej w atmosferze dziecięcej delikatności i prostoty. (...)
W tej postawie miłości względem naszej błogosławionej Matki - którą zaszczepia w duszy bezpośrednio i spontanicznie Duch miłości, lub która pojawia się wskutek nabytego przyzwyczajenia częstego i miłosnego zwracania się do tej najdelikatniejszej Matki - dusze cechuje stała i słodka pamięć Boga we wszystkich wykonywanych przez nią dziełach.
Dusza, która stale ćwiczy się w wierze i prostej miłości, nabiera przyzwyczajenia nieustannego przebywania w obecności Boga i wypowiadania się przed Nim z uczuciem szczerej miłości do tego stopnia, że wydaje się niemożliwe, aby kiedykolwiek o Nim zapomniała. Podobnie ukochane dziecko Maryi przez ciągłą pamięć o Niej, jako o miłującej Matce, nabywa przyzwyczajenia dziecięcego i miłosnego obcowania z Nią tak, że wszystkie jego myśli i uczucia są skierowane do Niej i do Boga; wydaje się niemożliwe, aby kiedykolwiek o tym zapomniało." (cdn)

Michał od św. Augustyna O. Carm., "De vita mariaeformi et mariana in Maria propter Mariam", Karmel-Kalisz, s. 17-18